Η ερλιχίωση του σκύλου, είναι μια βακτηριακή νόσος, η οποία προκαλείται, από τους υποχρεωτικά ενδοκυτταρικούς κόκκους των βακτηρίων, που ανήκουν στο γένος Ehrlichia. Το πιο συχνό είδος βακτηρίου, που ευθύνεται για τη νόσο στην Ελλάδα, είναι η Ehrlichia Canis. Η νόσος, προσβάλει κατά κύριο λόγο τους σκύλους. Το βακτήριο, μεταδίδεται, μέσω των μολυσμένων κροτώνων - τσιμπουριών (του γένους Rhipicephalus sanguineous, το οποίο υπάρχει σε αφθονία στην Ελλάδα) και δεν υπάρχει περίπτωση άμεσης μετάδοσης του, τόσο από σκύλο σε σκύλο, όσο και από σκύλο σε άνθρωπο. Η E.canis παρασιτεί συχνότερα στα μονοκύτταρα του αίματος και τα μακροφάγα των λεμφογαγγλίων, του σπλήνα, του ήπατος και του μυελού των οστών, προκαλώντας έντονη υπερπλασία των οργάνων αυτών, καθώς και σοβαρότατες αιματολογικές διαταραχές. Τέλος το βακτήριο καταστρέφει και τα αιμοπετάλια κατά την αναπαραγωγή του, δυσχεραίνοντας έτσι κατά πολύ, την πήξη του αίματος.
Συμπτώματα: Δυστυχώς, τα συμπτώματα της νόσου, αργούν αρκετά να εμφανιστούν, αφού συνήθως παρουσιάζονται ένα μήνα μετά το τσίμπημα του μολυσμένου τσιμπουριού. Οι σκύλοι εμφανίζουν συχνότερα ανορεξία ή / και κατάπτωση, που οφείλεται σε υψηλό πυρετό (40 - 41 C), αιμορραγική διάθεση (ρινική αιμορραγία, αίμα στα ούρα ή στα κόπρανα, ύφαιμα - αιμορραγία του πρόσθιου θαλάμου του ματιού, κ.α.), καθώς και ωχρότητα των βλεννογόνων. Αν και η νόσος μπορεί να προσβάλει όλες τις φυλές των σκύλων, κάποιες, όπως τα German Shepard ή τα Doperman, φαίνεται να είναι πιο ευπαθή και να παρουσιάζουν βαρύτερη κλινική εικόνα.
Διάγνωση: Η τελική διάγνωση της νόσου, όπως και με τη λεϊσμάνια, μπορεί να γίνει μόνο με ειδικό ορολογικό test.
Θεραπεία: Η θεραπεία της νόσου, στηρίζεται στην ειδική αντιβακτηριακή αγωγή, για σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα, καθώς και στην εξάλειψη, τυχών επιμολύνσεων. Η θεραπεία, είναι στις περισσότερες των περιπτώσεων αποτελεσματική, αν και για τη θετική της έκβαση, τον κυριότερο ρόλο, παίζει το στάδιο της νόσου, κατά το οποίο θα προσκομιστεί το ζώο στο κτηνιατρείο.
Πρόληψη: Η πρόληψη της νόσου αυτής, είναι ιδιαίτερα σημαντική και συνίσταται, σχεδόν αποκλειστικά, στον "ευλαβικό" αποπαρασιτισμό των ζώων μας από τα εξωπαράσιτα, καθώς και στην ετήσια προληπτική εξέταση αίματος, μετά το καλοκαίρι.
